Μάνια Μεζίτη, 6 ποιήματα

    photo: Akanthos 

      βουτιά στο κενό

βγήκε απ’  την οθόνη του pc

μ’ ένα πηδηματάκι βρέθηκε

πάνω στο γραφείο μου

λιλιπούτειο ανθρωποειδές

προχωρούσε προς τα δεξιά  

στα ράφια της βιβλιοθήκης

το κοίταζα από πίσω χαιρέκακα

το παράθυρο είναι παραπλεύρως

του είπα

     ρεβάνς

ούτε της μάνας λάθη

ούτε του πατέρα

καλή τους ώρα κύριε ψ

σαν άγγελος φτερούγισα

ούτε οι δέκα positive thoughts  

του Μάρλεϊ

τα βουδιστικά ρητά

όλα στο τέλος θα πάνε καλά

αν δεν πάνε

δεν έχει έρθει ακόμη το τέλος ή

καθισμένος στην όχθη του ποταμού

θα δεις το πτώμα του εχθρού σου να περνάει

όχι στη μακρινή Νέμεση

τότε δεν θα υπάρχω

να παίζω με το δαχτυλάκι μου

την ασφαλιστική του δικλείδα και-παφ πιφ πουφ-

ο ατμός να πετάγεται

ύστερα να θυμηθώ

να πάψω να θυμάμαι

*τα πλάγια γράμματα από το Θείο τραγί του Γιάννη Σκαρίμπα.

    να παραβγούμε;

στον αθλητισμό

δεν τα πήγαινε καλά

εγγενής η αναπηρία

να μην ανταγωνίζεται 

ήταν de facto ανώτερη

αλλά από ποιον

    ατομικό βάρος  

γυρίζω

το φλιτζάνι του καφέ

ψάχνω απαντήσεις σχήματα

όχι πως ξέρω να διαβάζω

αναλφάβητη 

με σκέψη ελάχιστη 

βυθίζομαι στην κούπα μου

δίχως να νοιάζομαι για τα 

προβλήματα του κόσμου

     σιτάρι

στο τραπέζι της κουζίνας

μνημόσυνα

κηδείες που βάζω στην άκρη

πάνω στο μάτι στην τοστιέρα

από σκεύος σε σκεύος

συγχωράω τον νεκρό

άνθρωπο που δεν γνώρισα

βαθμολογώντας τη γλυκάδα

δίχως να βρίσκω ούτε σπόρο

από το πολυπόθητο ρόδι

    ευθυμία

τελευταία φορά

το παιδί μωρό

παλιότερα

στο λεωφορείο της Ζήνωνος

με συμφοιτητές 

πρόσωπο

ζώο

πράγμα

στο δεύτερο πτυχίο

απλό χαμόγελο στην pier του Μπράιτον

το ίδιο που φορούσα    

στο γάμο