photo: Akanthos
βουτιά
στο κενό
βγήκε απ’ την
οθόνη του pc
μ’ ένα πηδηματάκι βρέθηκε
πάνω στο γραφείο μου
λιλιπούτειο ανθρωποειδές
προχωρούσε προς τα δεξιά
στα ράφια της βιβλιοθήκης
το κοίταζα από πίσω χαιρέκακα
το παράθυρο είναι παραπλεύρως
του είπα
ρεβάνς
ούτε της μάνας λάθη
ούτε του πατέρα
καλή τους ώρα κύριε ψ
σαν άγγελος φτερούγισα
ούτε οι δέκα positive thoughts
του Μάρλεϊ
τα βουδιστικά ρητά
όλα στο τέλος θα πάνε καλά
αν δεν πάνε
δεν έχει έρθει ακόμη το τέλος ή
καθισμένος στην όχθη του ποταμού
θα δεις το πτώμα του εχθρού σου να περνάει
όχι στη μακρινή Νέμεση
τότε δεν θα υπάρχω
να παίζω με το
δαχτυλάκι μου
την
ασφαλιστική του δικλείδα και-παφ πιφ πουφ-
ο ατμός να
πετάγεται
ύστερα να θυμηθώ
να πάψω να θυμάμαι
*τα πλάγια γράμματα από το Θείο τραγί του Γιάννη Σκαρίμπα.
να
παραβγούμε;
στον αθλητισμό
δεν τα πήγαινε καλά
εγγενής η αναπηρία
να μην ανταγωνίζεται
ήταν de facto ανώτερη
αλλά από ποιον
ατομικό
βάρος
γυρίζω
το φλιτζάνι του καφέ
ψάχνω απαντήσεις σχήματα
όχι πως ξέρω να διαβάζω
αναλφάβητη
με σκέψη ελάχιστη
βυθίζομαι στην κούπα μου
δίχως να νοιάζομαι για τα
προβλήματα του κόσμου
μνημόσυνα
κηδείες που βάζω στην άκρη
πάνω στο μάτι στην τοστιέρα
από σκεύος σε σκεύος
συγχωράω τον νεκρό
άνθρωπο που δεν γνώρισα
βαθμολογώντας τη γλυκάδα
δίχως να βρίσκω ούτε σπόρο
από το πολυπόθητο ρόδι
ευθυμία
τελευταία φορά
το παιδί μωρό
παλιότερα
στο
λεωφορείο της Ζήνωνος
με
συμφοιτητές
πρόσωπο
ζώο
πράγμα
στο δεύτερο
πτυχίο
απλό
χαμόγελο στην pier του Μπράιτον
το ίδιο που
φορούσα
στο γάμο