Είναι
βραδιές που έρχονται φτιασιδωμένες. Φορούν στεφάνι στα μαλλιά, υγρή σκιά στα
μάτια και σεντόνι Κωνσταντινουπολίτικο. Χαλαρό στο μέσον των μηρών με ένα
κομπάκι στο τελείωμα. Στ’ απόκρυφα, υπόσχονται μυρωδικά. Βανίλια και μοσχόκαρφο.
Τρέμουλο λιοντάρι. Φωνή μπιζελιού σε υποστολή. Στο παλιακό μπετόκαρφο κρέμονται
δυο αηδόνια ερωτευμένα μέχρι μίσους. Η γάτα παίζει με τα ράμφη και γλύφει τις
τρύπες της με πάθος. Όλα, εκεί έξω, μονολογούν «Εσύ».
Μου φέραν
φλούδες πορτοκαλιού σε βάζο. Βουτιά με δάχτυλα. Δυο τον αριθμό. Όπως το σύνηθες
στις εισχωρήσεις. Αρχικά. Επειδή, ύστερα, ξεβράζονται ναυάγια υγρά. Σιρόπι.
Βροχή. Θαλασσοχύματα. Στα βαφτίσια του αγοριού προσέφεραν ρακή. Να δεις που θα
θεριέψει τ’ όργανο. Θα παίζει λύρα Κρητικιά και μπαγλαμά. Να ζώνονται οι
φοράδες με σκοινί. Να Σε χωνεύω.
Φυσάει
αφορισμούς. Ο πρώτος στίχος λέει «όξω από εδώ πλανεύτρα μου». Συνεχίζουν με
στροφή αλήτρας μοναχής στην άκρη του Ζαλόγγου. Αφήνουν την υπόνοια της πτώσης.
Ποιος τόσο θρασύς για να πετάξει με το μπλε του ουρανού? «Ελλιπές το γένος των
ανθρώπων σε ασκήσεις ήθους». Είπα έτσι και πόνεσα ψηλά. Ανάμεσα στους δυο
μαστούς που πιάσανε ψιλή κουβέντα με το σταυρουδάκι. «Θα σου ζουλήξω τους
μανδύες, αγιοσύνη μου», ακούς να λέει ο μικρός σου γητευτής.
Σκύβω πίσω
και γελάω δυνατά.
Κυλιέμαι
στης ζωής σου τη γραμμή και αυνανίζομαι.