Υποστυλώματα
Κάθε
φιλί που το κάλυψαν τα φύλλα της σημύδας
λυγάει
σαν ανεμοστρόβιλος ελπίδας
με τη
γεύση του κορμιού σου να αχνοφέγγει
μέσα
στο τούνελ όσων δεν τραυλίσαμε.
Το
χέρι μου θα διατρέξει την ακτογραμμή
της
σάρκας που χρόνια πάλεψε.
Όσο
κλείνουν τα μάτια, τόσο αντικρύζουν το φως
που
παιχνιδίζει ανάμεσα στις καβοκολώνες
κι
ανθίζει στην αγκαλιά μιας λιμνοθάλασσας.
Κλαδιά
λες με τυλίγουν ενώ διαβάζω τις σιωπές σου…
Στοχάζομαι
τις ανηφόρες και τις πέτρες
τα
χρόνια που δεν έταξαν άλλο
απ’
το φευγιό και το αντάμωμα
στις
στοές που σκάφτηκαν κάτω από τη γη
με
σαθρά υποστυλώματα
και
στις σπηλιές που το νερό τρομάζει τις νεράιδες.
Ο
καπνός από τις τσιμινιέρες δεν σχηματίζει δαχτυλίδια!
Οι
γροθιές που υψώναμε ποτέ δεν θα γίνουν διάφανες!
Το
άγγιγμα των χεριών και των στίχων μας ίσως και ν’ αντέξει…
Από
τον Κάλβο μέχρι παντού
Το
χάλκαιον χέρι με αγγίζει
χώρια
απ’ τον φόβο της στιγμής.
Το
δάχτυλο διατρέχει τα όνειρά μου
και
τη βουβή ανατριχίλα της μορφής.
Από
το στόμα στον λαιμό διαδρομή που δεν ζυγιάζει
τη
νιότη που αποκότησε να τραγουδά
ακόμη
κι όταν το γκρίζο τη μαραίνει.
Το
άπλετο φως δεν τυφλώνει τους εραστές
της
θολής αλήθειας και του κρυστάλλινου ψεύδους,
σαν
πολύγωνες διαδρομές γύρω απ’ τον αφαλό,
τότε
που ο τέλειος κύκλος μειδιά ειρωνικά
στο
άκουσμα λέξεων που δεν αρθρώνονται
Είν’
ο ζυγός του αγκαλιάσματος.
Είν’
η δουλεία των λεηλατημένων σωμάτων
και
των λεύτερων ψυχών.
Λογιάζω
μέρες που οι λέξεις τις πληγώσανε
χρόνια
που άλεσε ο μύλος της Σελήνης,
ίδια
στιγμές που τα κορμιά πήρανε να λυγίζουν.
Αρετή
και τόλμη δεν θέλει μόνο η λευτεριά
μα κι
η αγάπη.