φωτογραφία: Yannis Perreas
Ιούλιος-Αύγουστος 2017
Άνδρος για
τον Γιάννη
Δε χρώμαι τη θέα
Είναι σκοτάδι
Η θέα αόρατη
Πάνω στο κρεβάτι ορατό
μόνο το τώρα
Όλα συμβαίνουν σωστά
Σίφνος στη
Μνήμη
Το σώμα του παιδιού
Πώς γέρνει στο κάστρο
Δεν θα πορθήσει ο άνθρωπος
τ’ αστέρια
Κι ερωτεύεται το χώμα
Μύκονος ξανά
Και τώρα μοναχά φυσάει
Και τρίζουν παράθυρα
Και χαλούν και φτιάχνονται
άνθρωποι
Και ψιθυρίζονται τα
μυστικά σα να’ τανε τραγούδια
Και λαιμοί
καταβροχθίζονται
Φλέβα τη φλέβα
Και ποτίζει το αίμα την
ξερή ψυχή
Και κάτι αλλάζει
Μα δεν το βλέπει κανείς
Όχι επειδή είναι αόρατο
Αλλά γιατί το δώρο της
Όρασης δόθηκε στους τυφλούς
Τήνος για την
Τέχνη
Η Λογική από χρόνια
Μ’ έχει εξορίσει από το
μαρμάρινο ναό της
Και τσιγγανεύω στο
συναίσθημα
Με χάντρες τις αισθήσεις
πλουμιστές
Αυτή είμαι: αδύναμη πολύ,
ώστε ακόμα γράφω
Τα ποιήματα στον ενικό
Αρχιπέλαγος
για τις Αναχωρήσεις & τις Επιστροφές
Γιατί τα γραπτά μου
αραχνιάσανε
Πάει καιρός από την
τελευταία φορά
Που φύσηξε φρέσκος αέρας
μέσ’ απ’ τα σπλάχνα τους
Είναι που έχω ζωή Βαρδάρη
Και σκαρφαλώνει η ψυχή μου
Στων καραβιών τα κατάρτια
Και γέρνω πίσω, μπρος,
αριστερά, δεξιά
Και ζαλίζομαι.
Τρέμουν τα χείλη μου και
φιλώ
Τρέμουν τα χέρια μου και
δεν μπορώ να γράψω.